محدوده درمانی لیتیوم 2/1-6/. میلی مول در لیتر می باشد. • چنانچه که سطح لیتیوم خون در محدوده ی درمانی بوده و علایم بیماری تحت کنترل باشند، می توان نتیجه گیری کرد که مقدار مصرف دارو کافی و مناسب است، به خصوص اگر که بیمار عوارض جانبی چندانی در اثر مصرف دارو پیدا نکند. • درصورتی که سطح لیتیوم خون پایین تر از حد پایین محدوده درمانی باشد، می توان نتیجه گیری نمود که مقدار مصرف دارو کافی نیست. • اگر سطح لیتیوم خون بالا تر از حد بالای محدوده ی درمانی باشد و عوارض جانبی متعددی بر اثر مصرف دارو ظاهر شده باشد، می توان نتیجه گرفت که مقدار مصرف دارو بیش از حد لازم است. • لیتیوم به طور عمده توسط کلیه ها تصفیه و از بدن دفع می شود. مصرف دراز مدت لیتیوم می تواند احتمال ابتلا به نارسایی کلیوی را افزایش دهد همچنین سطح لیتیوم سرم می تواند در افراد مبتلا به بیماری های کلیوی افزایش یابد، که علت آن کاهش توانایی کلیه در دفع لیتیوم از بدن است. • در بیماران کلیوی تحت درمان با لیتیوم، آزمایشات اوره ی خون و کراتینین به طور منظم، به منظور نظارت بر عملکرد کلیه ها انجام می شوند. • بیماران تحت درمان با لیتیوم همچنین م