عموما محدوده مرجع برای PSA تام، کم تر از 4 نانوگرم در میلی لیتر در نظر گرفته می شود. اگر PSA تام بیش از 10 نانوگرم در میلی لیتر باشد، احتمال وجود سرطان بیش تر است. PSA بین 10-4 هم در سرطان پروستات دیده می شود و هم در التهاب و هیپرپلازی پروستات (BPH). این محدوده به عنوان «منطقه خاکستری» در نظر گرفته می شود؛ و در این شرایط سنجش PSA آزاد به تشخیص افتراقی کمک می کند. هرچه درصد PSA آزاد بیش تر باشد، احتمال وجود سرطان کم تر می شود؛ و نسبت PSA تام در تصمیم گیری برای نمونه برداری از پروستات اهمیت دارد. در ارزیابی PSA تام به چند نکته باید توجه داشت: سرعت افزایش PSA: اگر PSA ظرف مدت محدودی مثلا 3-2 سال افزایش یابد، احتمال وجود ضایعه سرطانی بیش تر خواهد بود. مدت زمان دوبل شدن میزان PSA: نشان دهنده ی سرعت افزایش سطح PSA است. غلظت PSA: مقایسه ی مقدار PSA و حجم یا سایز غده پروستات. زیرا با بزرگ شدن پروستات، PSA بیش تری تولید می شود. با در نظر گرفتن این نسبت، میزان افزایش PSA به نسبت افزایش سن، بهتر است محدوده ی مرجع PSA برای سنین مختلف تعریف شود. با درمان سرطان پروستات سطح PSA به طور قابل تو